Dziś Kościół obchodzi święto św. Jana Damasceńskiego (675–749), teologa i pisarza syryjskiego. Pochodził z arabskiej rodziny chrześcijańskiej i doszedł do wysokiej pozycji jako urzędnik na dworze księcia Damaszku, pełniąc funkcję świeckiego przedstawiciela wspólnoty chrześcijańskiej wobec władz arabskich. Około roku 700 zrzekł się jednak swojego urzędu i wstąpił do klasztoru św. Saby pod Jerozolimą, oddając się całkowicie ascezie i działalności literackiej. W tym czasie cesarz bizantyński Leon III Izauryjczyk rozpętał gwałtowną walkę przeciwko świętym wizerunkom — herezję ikonoklastyczną — uznając ich kult za bałwochwalstwo. Patriarcha Konstantynopola, św. German, bronił tradycyjnej praktyki, wyjaśniając prawdziwą naturę czci oddawanej obrazom, lecz został za to usunięty z urzędu. Wtedy właśnie Jan Damasceński dał o sobie znać trzema słynnymi mowąmi w obronie ikon, opartymi na tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Mowy przeciwko tym, którzy oczerniają święte obrazy. Z powodu swoich poglądów został zniesławiony i prześladowany. Jednakże Kościół, na II Soborze Nicejskim (787), uznał nie tylko głębię jego myśli teologicznej i wiedzy, lecz także jego świętość. Zmarł w Jerozolimie. Dla Jana Damasceńskiego „obrazy są katechizmem dla tych, którzy nie potrafią czytać”. W 1890 roku papież Leon XIII ogłosił go doktorem Kościoła.